'Safety is our highest priority'

Ik weet niet waarom Amerikanen zo bang zijn, maar dat ze extreem angstig zijn voor een aantal dingen dat is me nu wel duideliljk. Dat veiligheid belangrijk is spreekt voor zich, maar hier loopt het soms de spuigaten uit.
Ik zal zo een aantal voorbeelden geven.

Op dit moment bevind ik me in Newton, Boston. Voor degenen die het niet wisten, ik verlijf hier bij mijn neef, nicht en hun vier kinderen (Nynke van 10, Tijmen van 8, Lena van 6 en Fiene van 4). Afgelopen donderdag heb ik nadat ik Lara had uitgezwaaid de bus gepakt richting Boston en dik vier uur later werd ik opgehaald. Heerlijk om al een aantal dagen in een eigen BED (ook nog eens tweepersoons) te slapen. Dat is nog eens wat anders dan een harde bank midden in de woonkamer zonder gordijnen -- al hoor je mij niet klagen --

Een aantal situaties die de angst van de Amerikanen hier schetsen weet ik doordat ze mij door mijn familie verteld zijn. Ondanks mijn korte periode hier heb ik zelf ook al een aantal voorbeelden ervaren.

1. Wanneer het hier sneeuwt zijn de bewoners van hun huis verplicht om hun pad voor het huis binnen 24 uur sneeuwvrij te maken.
Nu was er een gezin tussen kerst en oud met vakantie, waardoor ze hun pad niet sneeuwvrij konden maken. De postbode was door de sneeuw heen gelopen om een briefje in de brievenbus te stoppen, waarop stond dat hij geen post meer zou komen bezorgen wanneer het pad niet sneeuwvrij werd gemaakt. Hij deed wel even moeite om het briefje in de brievenbus te gooien, maar de post bleef achterwege.
2. Wanneer de temperatuur onder het vriespunt komt, mag Fiene niet buiten spelen op school (stel je voor dat ze kou vat). Wanneer het alleen al druppelt, mogen de kinderen op school niet buiten spelen (deze informatie heb ik van Tijmen). Als het gesneeuwd heeft, mogen de kinderen op school niet met de knietjes in de sneeuw zitten, niet glijden, geen sneeuwpoppen maken en niet met sneeuwballen gooien.
3. Gisteren zijn we (Jan, Nynke, Tijmen, Lena, Fiene en ikzelf) gaan zwemmen, omdat ik dat graag wilde doen. De regels van het zwembad waren vooraf als volgt: 'Kinderen onder de zeven jaar moeten door iemand van 16 jaar of ouder begeleid worden' -- 'De begeleider moet continu op armafstand van het desbetreffende kind blijven' -- 'Iedereen moet een badmuts dragen' (Dit vond ik eigenlijk wel erg grappig, aangezien Lena een rode badmuts had, Tijmen een zwarte, Fiene een knalroze, Nynke een oranje en ik een blauwe). In het primitieve zwembad zat een vrouw op een lifeguard stoel zoals je die ook ziet op het strand om onze veiligheid te waarborgen. Nynke en ik keken ongeveer elke twintig seconden naar deze mevrouw om te kijken of dat wat we deden wel toegestaan was, aangezien: het zwemmen onder de lijn door, het op elkaars rug zitten en het staan op een slurf of plankje verboden was. Maar natuurlijk.. Het gekke was nog dat Madelon voordat wij het zwembad ingingen een papiertje moest ondertekenen waar duidelijk opstond dat het zwembad NOOIT aansprakelijk gesteld zou kunnen worden wanneer er ook maar iets zou gebeuren. Een angst om aangeklaagd te worden is nog wel het grootst hier.
4. Afgelopen zomer was dit gezin naar een pretpark geweest. Wat is het voornaamste doel voor kinderen hier? Natuurlijk, PRET beleven. Een van de regels van het park was: kinderen mogen hier niet rennen. Dus..
5. Vandaag heb ik zelf de Freedom Trail afgewandeld door de stad heen. Dit is een 4,5 - 5 km lange route door Boston waarbij je de 16 meest historische plekken en monumenten kan bewonderen. Het toetje van deze route is toch wel The Bunker Hill Monument, een hoog monument waar je in kan klimmen en waarvan je op de top een panorama uitzicht op de stad hebt. Bij aankomst was het hekje echter dicht. Ik vroeg aan de bewaker wat er aan de hand was, waarna hij zei: 'There's some ice on the stairways, so it's too dangerous to go up. You can try it again in about two hours because then they're gonna check it again.' Nou serieus als er al water door de kleine doorgangen aan de zijkant van het monument kan komen is dat maximaal 10 ml, dus ik schatte in dat ongeveer 3 van de 200 nog wat traptreden een druppel hadden ontvangen. Ik had veel tegen deze bewaker willen zeggen --uit teleurstelling-- maar het werd: 'Ok thank you for the information sir, have a good day' Zucht.

Veiligheid is één ding, maar dit..
Ach gelukkig heb ik aan het begin van de ochtend een uur lang lekker rondgelopen in het Museum of Afro-American History waar ik een kopie van de laatste speech van Dr. Martin Luther King Jr. heb gekocht om later hopelijk te kunnen laten zien aan mijn geschiedenis leerlingen.
'I want you to know tonight that we, as a people, will get to the promised land.' Nou daar krijg je toch al spontaan de tranen van in je ogen! Helemaal als je weet dat dit de speech was die hij gaf een dag voordat hij vermoord werd.
Daarnaast heb ik vol in de zon, het was ongeveer zeven graden, kunnen genieten van de haven, het uitzicht op de stad en de U.S.S. Constitution (zie foto's). Al met al een prachtige dag dus.

Voor de komende twee dagen staat nog op het programma: een ochtend meelopen en kijken op de school van Fiene. Ik ga juf Debb als het goed is helpen tijdens de 'gymles'. Morgenmiddag gaan we met de kinderen naar het Aquarium. Woensdagochtend ga ik met Jan meefietsen naar zijn werk en er meteen een fietstocht achteraan plakken en woensdagavond gaan Jan en ik samen naar de NBA (basketbal) wedstrijd van de Boston Celtics vs. de Phoenix Suns!
Een prachtig vooruitzicht dus.

Maar nu even back to business: de stamppot met worst moet opgewarmd worden voor de kids en mijzelf. Madelon en Jan zijn namelijk uiteten, dus Jiska is de oppas voor vanavond!