'Hi beautiful'

Dit bericht gaat uit naar alle vrouwen in Nederland die vinden dat ze te weinig aandacht krijgen van mannen en graag meer zouden willen. Mijn tip: verhuis naar de Bahama's. Aandacht genoeg.

In mijn laatste blog gaf ik al aan dat ik als blanke meid een aantal keer toegeroepen was. Dit was op maandag. Op dat punt vond ik het nog wel grappig. Op dit moment (vrijdag) is het me eerder op mijn zenuwen gaan werken. Ze zijn er ook zo schaamteloos in!

De afgelopen dagen heb ik telkens rond het middaguur de bus gepakt richting 'downtown', waar naast het Hilton hotel een openbaar strand te vinden is waar ik gelegen heb. Het kost me een kleine tien minuten om naar de bushalte te lopen vanaf Eddie z'n huis. Hierbij loop ik langs een provinciale weg. Tijdens deze korte wandeling word ik gemiddeld drie keer nageroepen en stoppen er gemiddeld twee auto's midden op de straat met mannen erin die met een smerige grijns op hun mond vragen: 'Hi beautiful, where are you going? Do you need a ride?'
Op mijn weg terug kwam er een man naast me lopen die vroeg of ik het leuk zou vinden om mee te gaan naar zijn huis. 'Dan konden we het gezellig maken.' Eeeh.. laat me even nadenken: nee!
Ook op het strand word ik vaak aangesproken. Ik ben natuurlijk ook een makkelijk doelwit aangezien ik mijn eentje lig. Een voorbeeld van een conversatie:
'Hi gorgeus, where are you from?'
'Hi. I'm from Holland.'
'Ah okay, where is that?'
'It's a country in Asia.'
'Really?'
'No.'
'Oh. Why are you here?'
'My boyfriend lives here on the Island.'
'Ok. Well you are really pretty. Be safe.'
'Thank you. Have a nice day.'
Zeggen dat Eddie mijn vriend is helpt enorm. Wanneer ze denken dat ik hier vaker kom en een vriend heb die zwart is die hier ook nog eens vandaan komt, laten ze me vaak snel met rust.
Het erge van het aanspreken vind ik nog wel dat de mannen die me aanspreken gemiddeld 35 jaar zijn, of misschien wel ouder.

De busreis zelf is ook een ervaring opzich. De bussen hier worden niet bestuurd door chauffeurs die werken voor een bedrijf, zoals veolia in Nederland, maar zijn allemaal eigen baas. Ze rijden ook niet op een bepaalde tijd, maar er rijden talloze busjes rond dus lang zul je nooit hoeven wachten. Wel hebben ze allemaal een nummer op de buitenkant van de bus, die aangeeft welke route de bus maakt. Dat was dan op dag 1 van mijn busreis ook mijn redding. Ik had mijn weg naar het strand gevonden, maar op de terugweg bedacht ik me: shit, ik weet nog steeds niet het adres van Eddie! Hoe kom ik nu terug? Typisch voorbeeld van slecht vooruitdenken. Ik blijk er nogal een handje naar te hebben.
Ergens was me het busnummer 16a bijgebleven. Die bus heb ik toen ook maar terug genomen. Gelukkig herkende ik na twintig minuten een gebouw en ben ik uitgestapt. Na een kwartier lopen vond ik het huis. Pfoee!

Bij mijn eerste busritje had ik mijn mp3 meegenomen, aangezien ik die bijna altijd in gebruik heb. Die was echter zwaar overbodig.
De chauffeur had keihard zijn eigen muziek opstaan: rap, hip-hop & reggaeton. De radio stond zo hard dat de boxen het amper aankonden. Lekker hoor, zo'n muziekje.
Het rijgedrag kun je vergelijken met nachtelijke taxichauffeurs in Nederland. Vaak roekeloos, extreem veel toeterend en roepend om een gordel (die zitten namelijk niet in de bus). Tijdens de rit toetert de chauffeur ook vaak naar mensen die langs de weg lopen. Met andere woorden: 'he, wil je ook meerijden?' Alleen dan iets anders. Vaak is een wegwerpgebaar van de voetganger het gevolg.
Een paar andere dingen die me opgevallen zijn tijdens de busreizen is dat er redelijk veel zwerfhonden langs de weg lopen (echt zielig, met van die uitgemergelde buiken..), veel mannen onder een afdak zitten langs de weg om maar te schuilen tegen de zon en er een GROOT verschil is tussen waar ik verblijf en downtown.
In downtown, langs de stranden, zie je veel toeristen (vooral Britten en Amerikanen), mooie huizen en hotels. Het leven in het 'echte' Nassau is een stuk armzaliger. Ik ben tot nu toe ook de enige blanke geweest die ik in de bussen heb gezien. De toeristen pakken natuurlijk gewoon een taxi naar hun hotel. Een stuk duurder, maar voor hen goed betaalbaar. Voor een enkeltje downtown betaal ik maar 1 dollar en 25 cent. Dan is de keuze voor mij snel gemaakt.

Soms denk ik dat ik op Jamaica ben. Er lopen redelijk wat mannen rond met een Bob Marley t-shirt of zo'n typsich rood-geel-groen gebreide muts. Ook hoor je veel werkers meezingen met hun Bob Marley muziek die uit de speakers van hun radio komt. Daarnaast nuttigen ze even een biertje, want in het openbaar drinken (zelfs in combinatie met autorijden!) hier is geen probleem zolang de drank maar in een plastic zakje zit. Het drankgedrag kun je natuurlijk moeilijk tegenhouden wanneer er geen belastig op zit. Ik begrijp het volledig. En aangezien het openbaar vervoer 's nachts niet erg actief is en de taxi's duur zijn gaan mensen met drank op achter het stuur. Tja..

Ik kan wel degelijk zeggen dat deze week hier alweer een totaal nieuwe ervaring voor me is geweest. Nog twee nachtjes slapen hier, en dan stap ik zondagochtend 11 uur deze tijd op mijn vliegtuig richting Havana voor de alweer laatste tien dagen van mijn reis.
Als het goed is stapt diezelfde dag om 17.15 een Hollandse hunk uit het vliegtuig om dit laatste gedeelte van mijn reis met me te delen.
In tegenstelling tot de Bahamiaanse mannen mag hij zovaak naar me fluiten, 'hi beautiful' naar me roepen en met me flirten als hij wil.
Graag zelfs.