The Sunshine State

Het is inmiddels negen uur in de avond op de maandag en ik zit in een internetcafé op Miami South Beach. Wat een raar idee.
Afgelopen week heb ik nergens een moment of plek kunnen vinden om iets op te schrijven dus ik probeer nu zoveel mogelijk samen te vatten en te vertellen.

Een week geleden (op zondag) was ik nog in Charlotte. Via mijn host daar kon ik met een donkere mevrouw mee naar haar kerk waar ze altijd naartoe gaat op zondag. Na een half uur(!) rijden met de auto waren we er. Een kleine kerk buiten de stad met een kleine gemeente. Ik was de enige blanke, maar niemand die ervan op of om keek. Na drie openingsnummers van het koor kwam een man uit de gemeente naar voren met de vraag of er nog nieuwe leden of gasten waren vandaag. Mijn kerk-partner stond meteen op: ‘ Yes, I’ve brought my friend Jessica from Holland today!’
‘Eeh.. Hi everybody, nice to meet you all’ was het enige wat ik kon uitbrengen.
Na het welkomswoord van onze vrouwelijke dominee kwam er een moment waarop de gemeenteleden elkaar officieel hallo konden heten. Iedereen stond op, omhelsde elkaar en besprak de afgelopen week. Meerdere mensen kwamen naar mij toe om te zeggen hoe fijn ze het vonden dat ik er was. De dominee kwam zelf nog apart naar mij toe en vroeg waarom ik hier was. Ik vertelde dat ik graag wilde zien wat en of er een verschil is tussen een kerkdienst hier en in Nederland. Ook vertelde ik van mijn reis. Ze vond het heel bijzonder en benadrukte dat ze zou bidden voor mijn ‘ safe travels’. De dienst zelf had veel overeenkomsten met de diensten zoals ik ze ken. Er was een aparte kinderneverdienst, de geloofsbelijdenis werd gezongen en er was een collecte. De verschillen lagen, zoals verwacht, in het expressieve Amerikaanse. Om de 10 seconden kwam een ‘that’s right’ , ‘ yeah’, ‘ uhuh’ of ‘ amen!’ vanuit de gemeente. Het zingen is wel veel leuker. Iedereen staat op, gaat klappen, meezingen (alle nummers worden namelijk gezongen door het koor) en ze worden begeleid door een meneer achter een elektronisch keyboard. Heel swingend!
Wat me nog meer opviel was de overtuiging die deze mensen uitdrukken in hun geloof. De dominee begon tijdens haar preek te huilen omdat ze schijnbaar erg ziek was geweest. Desondanks dankte ze God des te meer dat ze deze dag, weer een nieuwe, mooie dag, mocht meemaken. Dankbaar, dat zijn deze mensen allemaal.
Na de zegen kreeg ik van een aantal mensen een dikke knuffel. Ze hoopten allemaal dat ik nog een keer terug zou komen.

Op maandag ging ik met de bus naar Atlanta. Mijn dertigjarige host daar die van origin uit Israel komt was weer een total andere host dan dat ik gewend was. Hij heeft een simpel maar leefbaar huis, heeft een tent buiten staan met daarin drie fitnessapparaten en een tent aangebouwd aan zijn huis met daarin een tafeltennistafel. Geniaal! (zie foto’s)
Op maandagavond heeft hij me dan ook meegenomen naar een café waar men elke maandagavond met een groep een klein tafeltennistoernooi houdt. Geheel onverwacht heb ik daar zelfs de halve finale gehaald! Fontys Sporthogeschool represent! De jongen die ik in de tweede ronde ‘versloeg’ schaamde zich kapot, aangezien iedereen mij stond toe te juichen bij het onverwachte matchpoint. Ik voelde me zelfs verschrikkelijk schuldig toen ik won en heb ik denk ik wel 15x sorry tegen hem gezegd maar hij kon er gelukkig om lachen.
In de halve finale werd ik er trouwens volledig uitgemept door een 51 jarige man die het toernooi uiteindelijk ook won. Ongekend hoe hij speelde.

Op woensdag ben ik in deze stad waar Martin Luther King JR. geboren is, een groot deel van zijn leven gewoond heeft en heeft gepreekt in de beroemde Ebenezer Baptist Church naar het historische district geweest. Ik heb een indrukwekkende film over het leven van hem gezien en zat daar in die zaal bijna te huilen –ik lijk wel een emotioneel wrak-. Verschrikkelijk hoe de donkere Amerikanen in dit land tientallen en zelfs een honderdtal jaar hebben moeten leven. En prachtig om te zien hoe deze man op zijn eigen geweldloze manier veel mensen achter zich heeft kunnen schaven. Ik zie een mooi scriptie onderwerp voor me..
Woensdag op donderdagnacht in de bus gezeten richting Orlando. Helaas maar een dag bij mijn host daar in Orlando kunnen blijven, want wat een leuke gozer! Deondre, 31, werkt bij een vliegtuigmaatschappij en heeft daardoor al ontzettend veel van de wereld kunnen en mogen zien. Dit zorgde er dan ook voor dat hij heel veel kon vertellen. Hij heeft een ontzettend open en gastvrije houding (en rood haar verwikkeld in zijn dreads!). Hij heeft die ene donderdag me door Orlando heen geloodsd als mijn prive gids. Jammer dat ik niet wat meer tijd daar met hem heb kunnen doorbrengen.

En toen was het alweer vrijdag.. in de bus richting Miami. Uiteindelijk dik drie uur gewacht op het vliegveld maar daar waren ze dan uiteindelijk: Melle & Berrique! Heerlijk om mijn vriendinnetjes hier te hebben...ik kan weer Nederlands praten! Dat is echt genieten. Ik heb ook wel gemerkt dat het continu opnieuw mensen ontmoeten veel energie van me eist. Je moet je toch continu van je goede kant laten zien want zij krijgen een eerste indruk van je. Daarnaast ben je vaak afhankelijk van hen en dat is niet altijd even handig. Maar nu zitten we dan met zijn drietjes op het prachtige Miami Beach. Melle & Berrique praten al over ‘hier blijven’ en ‘hier een huis kopen’ dus ik geloof dat ze het wel mooi vinden.
We verblijven in een hostel midden op het eiland, vlak bij Ocean Drive. Dit is de straat die langs het strand loopt en waar de mooiste en grootste auto’s rijden. Een paar prachtexemplaren hebben we al voorbij zien komen. Vandaag hebben we fietsen gehuurd om een tocht van ongeveer twee uur te maken, ook om naar de skyline van Miami (het vaste gedeelte) te gaan kijken. Helaas kwamen we op de terugweg niet uit op South Beach. De weg liep dood richting alle terminals die ons leidden naar onmenselijk grote cruiseschepen. Ach, een tocht van bijna vier uur is goed voor de calorieverbranding.

Morgen wordt een nieuw hoogtepuntje. We hebben een Mustang cabriolet gehuurd en die wordt om 9.00 am (in de ochtend) voorgereden. Hiermee gaan we een uurtje of vier rijden richting Key West –het zuidelijkste puntje van Florida waar het enige koraalrif van Amerika te vinden is -.
Drie meiden van 21 die in een cabrio even door Florida gaan cruisen, hoe gaaf klinkt dat?
Daarnaast is het de rest van de week 26-27 graden met volop zon, dus ik kan dit wel zeker the Sunshine State noemen.

Om nog even kort een verschil te noemen tussen Amerika en Nederland: ik heb in drie verschillende steden van drie verschillende mannen dezelfde vraag gekregen: ‘Ben jij getrouwd?’
‘Nee, hoezo?’
‘Je hebt een ring om je linker ringvinger’
‘Betekent dat dan meteen dat ik getrouwd moet zijn?’
‘Dat zullen de mannen hier in Amerika waarschijnlijk wel denken ja, dat is het eerste waar ze naar kijken.’
Ergens zie ik dit niet als iets negatiefs..

Zo, nog even vier dagen genieten hier in Miami en daarna zit mijn reis door Amerika er alweer op. Gelukkig heb ik nog negen dagen Bahamas en tien dagen Cuba voor de boeg.
Heb net mijn host op de Bahamas gesproken via Skype: cocktails van een halve liter zijn op de Bahamas gemiddeld 3,5 tot 4 euro. Zet er maar vast een aantal klaar!