OBAMA
Blijf op de hoogte en volg Jiska
16 Januari 2013 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Ken je dat gevoel dat wanneer alles op rolletjes loopt, je verwacht dat er een keer iets mis zal gaan? Nou dát gevoel had ik dus gisteren. Het is nou niet dat er iets verschrikkelijk mis is gegaan, maar ik noem dit geval botte pech en pure domheid. Ik had dit eerder kunnen en moeten weten.
Gisteren liep ik door de straten van Washington tot ik opeens een tekst zag hangen bij een bedrijf: 'Newseum welcomes president Obama'. De eerste vraagtekens kwamen toen al bij me op. Toen ik daarna in de metro zat viel het kwartje pas echt. Er kwam een melding voorbij: 'During to the presidental inauguration the schedules of the subway can be different this weekend.'
Presidental Inauguration? Presidental Inauguraton?
Maar natuurlijk! Hij is herkozen in november en aankomende maandag, op Martin Luther King Day, wordt hij opnieuw ingeleid als president.. hier in Washington D.C.
Mijn hartslag ging binnen drie seconden van 70 naar 188, mijn hersenen draaiden op volle toeren en het zweet brak me uit. Tot wanneer ben ik hier? Woensdag. Welke datum is dat? De 16e. Welke datum is het maandag? De 21e.
Ik ben hier vijf dagen te vroeg..
Het woord 'balen' is een veel te lichte uitdrukking van hoe ik me de rest van de middag voelde. Als ik dit even van tevoren had opgezocht, niet meteen al mijn bustickets had vastgelegd maar even rustig had nagedacht..had ik maandag (al zij het van veraf) mijn held kunnen horen en zien spreken, hier midden in Washington.
Na deze verschrikkelijke openbaring viel alles op zijn plaats. Bij de U.S. Captiol (waar het belangrijkste gedeelte plaats zal vinden) stonden duizenden stoeltjes opgesteld in het grasveld. Langs de weg op Pennsylvania Ave -- die loopt van het Witte Huis naar de U.S. Captiol -- stonden vele hekken en rijen met dixies (de toiletten, zie de foto's) langs de weg. Meerdere gebouwen spraken hun blijdschap uit over komend weekend door een tekst te plaatsen op hun gevel.
Dat was het dan, mijn schrale troost. Ik heb een mini gedeelte van de voorbereiding mee mogen maken. Al had ik er waarschijnlijk niks van kunnen zien (bij de inauguratie van 2009 schijnen 1,8 miljoen mensen te zijn geweest. De huisgenoot van Juan was er naartoe gegaan en hij kon niet dichterbij komen dan het Washington Monument, wat er letterlijk twee kilometer vanaf ligt.) de ervaring alleen had me geweldig geleken.
Maargoed, even slikken en maar weer doorgaan. We zijn inmiddels alweer een nachtje verder dus mijn grootste teleurstelling is verdwenen.
Wat me opgevallen is, is dat Washington D.C. weer een heel ander soort stad is dan Philadelphia of New York. Overal, maar dan ook overal grote federale gebouwen, musea en monumenten. Ik denk dat ze voor elke gebeurtenis uit de geschiedenis wel een monument hebben hier. De mooiste vind ik zelf toch die van de Koreaanse oorlog (wat mij ook al getipt was door de Amerikaanse collega van mijn vader). Nadeel alleen was dat ik maar één volledige dag had om alles te bekijken, en juist die dag regende het. De zon maakt alles meestal toch nog iets mooier dan dat het is, maar al met al heb ik een mooie wandeling van 3 uur(!) in totaal door de stad kunnen maken.
Om 15.15 mijn tijd gaat mijn volgende bus alweer, deze keer richting Richmond. Bij de host in Washington Heights (een wijk in Manhattan, New York) zijn Lara en ik drie Duitse meiden tegen gekomen. Twee daarvan vertelden dat ze in Richmond au pair zijn voor een jaar. Voor diegenen die niet weten wat een au pair is: dat is een soort van nanny. Je krijgt een gezin toegewezen voor jaar en jouw taak is om voor de kinderen te zorgen. Een van de twee meiden (Dominika) zei meteen tegen me: als je toch naar Richmond komt.. je kan waarschijnlijk wel bij mij in het huis slapen! Zo gezegd, zo gedaan. We hebben contact gehouden en vanavond komt ze me ophalen vanaf het busstation met de auto (haar gastgezin betaalt toch voor de benzine) en ik heb voor de komende drie nachten weer een heerlijk plekje om te slapen! Heerlijk, die connecties.
Nou meneer Barack Obama.. wanneer u aankomende maandag weer te horen krijgt dat u officieel het land weer mag gaan regeren voor de komende vier jaar, zal ik er helaas niet bij zijn.
Gelukkig heb ik wel --al zij het vanaf heel ver, omdat u zoveel hekken rond uw huis en tuin heen heeft-- naar u kunnen zwaaien.
Misschien tot ooit.
Gisteren liep ik door de straten van Washington tot ik opeens een tekst zag hangen bij een bedrijf: 'Newseum welcomes president Obama'. De eerste vraagtekens kwamen toen al bij me op. Toen ik daarna in de metro zat viel het kwartje pas echt. Er kwam een melding voorbij: 'During to the presidental inauguration the schedules of the subway can be different this weekend.'
Presidental Inauguration? Presidental Inauguraton?
Maar natuurlijk! Hij is herkozen in november en aankomende maandag, op Martin Luther King Day, wordt hij opnieuw ingeleid als president.. hier in Washington D.C.
Mijn hartslag ging binnen drie seconden van 70 naar 188, mijn hersenen draaiden op volle toeren en het zweet brak me uit. Tot wanneer ben ik hier? Woensdag. Welke datum is dat? De 16e. Welke datum is het maandag? De 21e.
Ik ben hier vijf dagen te vroeg..
Het woord 'balen' is een veel te lichte uitdrukking van hoe ik me de rest van de middag voelde. Als ik dit even van tevoren had opgezocht, niet meteen al mijn bustickets had vastgelegd maar even rustig had nagedacht..had ik maandag (al zij het van veraf) mijn held kunnen horen en zien spreken, hier midden in Washington.
Na deze verschrikkelijke openbaring viel alles op zijn plaats. Bij de U.S. Captiol (waar het belangrijkste gedeelte plaats zal vinden) stonden duizenden stoeltjes opgesteld in het grasveld. Langs de weg op Pennsylvania Ave -- die loopt van het Witte Huis naar de U.S. Captiol -- stonden vele hekken en rijen met dixies (de toiletten, zie de foto's) langs de weg. Meerdere gebouwen spraken hun blijdschap uit over komend weekend door een tekst te plaatsen op hun gevel.
Dat was het dan, mijn schrale troost. Ik heb een mini gedeelte van de voorbereiding mee mogen maken. Al had ik er waarschijnlijk niks van kunnen zien (bij de inauguratie van 2009 schijnen 1,8 miljoen mensen te zijn geweest. De huisgenoot van Juan was er naartoe gegaan en hij kon niet dichterbij komen dan het Washington Monument, wat er letterlijk twee kilometer vanaf ligt.) de ervaring alleen had me geweldig geleken.
Maargoed, even slikken en maar weer doorgaan. We zijn inmiddels alweer een nachtje verder dus mijn grootste teleurstelling is verdwenen.
Wat me opgevallen is, is dat Washington D.C. weer een heel ander soort stad is dan Philadelphia of New York. Overal, maar dan ook overal grote federale gebouwen, musea en monumenten. Ik denk dat ze voor elke gebeurtenis uit de geschiedenis wel een monument hebben hier. De mooiste vind ik zelf toch die van de Koreaanse oorlog (wat mij ook al getipt was door de Amerikaanse collega van mijn vader). Nadeel alleen was dat ik maar één volledige dag had om alles te bekijken, en juist die dag regende het. De zon maakt alles meestal toch nog iets mooier dan dat het is, maar al met al heb ik een mooie wandeling van 3 uur(!) in totaal door de stad kunnen maken.
Om 15.15 mijn tijd gaat mijn volgende bus alweer, deze keer richting Richmond. Bij de host in Washington Heights (een wijk in Manhattan, New York) zijn Lara en ik drie Duitse meiden tegen gekomen. Twee daarvan vertelden dat ze in Richmond au pair zijn voor een jaar. Voor diegenen die niet weten wat een au pair is: dat is een soort van nanny. Je krijgt een gezin toegewezen voor jaar en jouw taak is om voor de kinderen te zorgen. Een van de twee meiden (Dominika) zei meteen tegen me: als je toch naar Richmond komt.. je kan waarschijnlijk wel bij mij in het huis slapen! Zo gezegd, zo gedaan. We hebben contact gehouden en vanavond komt ze me ophalen vanaf het busstation met de auto (haar gastgezin betaalt toch voor de benzine) en ik heb voor de komende drie nachten weer een heerlijk plekje om te slapen! Heerlijk, die connecties.
Nou meneer Barack Obama.. wanneer u aankomende maandag weer te horen krijgt dat u officieel het land weer mag gaan regeren voor de komende vier jaar, zal ik er helaas niet bij zijn.
Gelukkig heb ik wel --al zij het vanaf heel ver, omdat u zoveel hekken rond uw huis en tuin heen heeft-- naar u kunnen zwaaien.
Misschien tot ooit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
