One, two, three, four, five..sixers!

Er is alweer een week voorbij sinds m'n laatste verslag!
Wat een week zeg. Twee keer in mijn eentje in de bioscoop gezeten, twee keer naar een NBA wedstrijd geweest en ben nu beland in mijn tweede stad sinds Boston; Washington D.C.

Mijn vier dagen in Philadelphia waren super. Het begon met mijn busreis vanuit Boston naar New York en via New York naar Philadelphia. Van tevoren had ik een bus ticket gereserveerd van de 'YO!' bus vanuit New York, niet wetende dat ik voor deze bus moest opstappen in Chinatown en er ook alleen maar Chinezen met deze bus mee zouden gaan. Dat zal een grappig gezicht geweest zijn: een bus vol met Chinezen, en ik..

Mijn ontvangst bij mijn host Rodney in Philadelphia was super. Deze man van 23 spreekt vloeiend Frans (dit heeft hij zichzelf aangeleerd in vier maanden!) speelt gitaar en is een makelaar. Hij heeft vijf huisgenoten die allemaal even gastvrij en geïnteresseerd in me waren. Ik werd een keer 's nachts wakker rond een uur of drie omdat iemand iets op me gooide. Bleek het een huisgenoot van Rodney te zijn die een deken over me heen legde. Ik werd slaperig wakker en zei: what's going on? Waarop hij reageerde: it's too cold for you girl, so I just brought you another blanket. Best lief.

Een ochtend heb ik met Rodney geluncht bij de Pryamid Club waar hij lid van is sinds een paar maanden. We aten in een luxe gebouw op de 51e, en daarmee ook bovenste, verdieping met een prachtig uitzicht over de stad. Ik voelde me even een rijke zakenvrouw, aangezien ik van Rodney wel me van tevoren gepast moest kleden anders zou ik het gebouw niet inkomen.

Philadelphia is een geweldige stad, alleen niet zo groot als ik had verwacht. Na een middag en een ochtend had ik de meeste bezienswaardigheden (de brug, de Liberty Bell, Franklin Road) wel gezien en aangezien het ook nog regende -het leek wel Nederland- besloot ik naar de bioscoop te gaan. The Hobbit draaide hier niet helaas so Django Unchained it became. Wat heb ik hard gelachen. Niet alleen om het feit dat de film goed was en ik al na 15 minuten naar de wc moest maar er maar geen pauze kwam, maar ook vanwege mijn mede film kijkers. Twee vrouwen achter mij zaten continu hun enthousiasme te uiten door dingen te schreeuwen als: 'Get em guy, go grab him by the nuts!' 'Yeaah, you can do it, come on!' 'Uhuuu, you did it!' Ik heb het niet met eigen ogen kunnen zien, maar ik geloof dat ze zelfs een paar keer opgestaan zijn uit hun stoelen. Ik hou d'r wel van.
Omdat ik er gistermiddag achter kwam dat The Hobbit wel in een andere bioscoop draaide en ik deze film wel graag wilde zien, besloot ik daar ook nog naartoe te gaan. Bij aankomst in deze bioscoop verbaasde ik me over het scherm. Deze was namelijk niet plat zoals je gewend zou zijn, maar de zaal had een soort ei-vorm. De ene helft van het ei was waar de stoelen sonden, en de andere helft was het scherm. Op deze manier leek het dus (zonder 3D te gebruiken) alsof je midden in de film zat. Weer eens een andere ervaring!
Tien minuten nadat ik het gebouw uitstapte nog snel even teruggerend om mijn vergeten telefoon die onder de bioscoopstoel bleek te liggen te pakken, om daarna mijn weg naar huis te vervolgen.

En dan de NBA wedstrijden. Afgelopen woensdag was het dan zo ver, de wedstrijd Boston Celtics vs. Phoenix Suns met mijn neef Jan. Het was leuk om hem een aantal regels van het spel te kunnen uitleggen aangezien ik er meer vanaf bleek te weten dan hij (dankzij mijn huisgenoot Joris natuurlijk, even reclame maken voor jou!) en zelfs meer namen van spelers wist. 'Kobe Bryant? Nee, nog nooit van gehoord..'
Opvallend hoeveel spektakel er tussen de wedstrijd door te beleven is. Cheerleaders, gymnasten, kleine parachutes met gratis t-shirts die naar beneden worden gegooid, alles kwam voorbij. Maar het resultaat was daar: winst voor de Celtics!
Bij aankomst in Philadelphia had ik verteld dat ik naar een NBA wedstrijd was geweest, waarna Scott (een huisgenoot van Rodney) vertelde dat de wedstrijden in Philadelphia altijd erg goedkoop zijn.
Toen ik vroeg hoe goedkoop dat wel niet was zijn we meteen gaan kijken. Vier kaartjes voor $30 (24 euro) was het gevolg. En ik moet eerlijk toegeven, de sfeer in het stadion van de Philadelhpia 76'ers was nog iets beter dan in Boston. Vooral na de winst werd er volop door iedereen een nummer gezongen wat ik de komende week niet meer uit mijn hoofd zal krijgen waarschijnlijk:
'Clap your hands, everybody! For Philadelphia, 76'ers! Stamp your feet, everybody! For Philadeplhia, 76'ers! One, two, three, for, frve.. sixers! Ten, nine, eight, seventy-sixers!' Geweldig. Zelfs Rodney zei: jij bent nu in een week vaker naar een NBA wedstrijd geweest dan ik in de afgelopen vijf jaar. I felt like the luckiest girl ever.

Zoals ik al zei ben ik inmiddels alweer in Washington D.C. aanbeland bij mijn volgende host Juan. Morgen staat een historische tour door de stad op het programma waarbij ik uiteraard even zal stoppen bij The White House om te zwaaien naar mijn grote held Obama, maar aangezien Juan 'leeft alsof elke dag de laatste is' (naar eigen zeggen) en hij graag salsa leraar wil worden zal ik vanavond nog wel even mijn voetjes laten spreken. Ik mag weer! Whoehoe.